dış etkenlere karşı koyabilme gücü,dayanç dayanma=tahammül.
ninemin hastalığı ilerledikçe,bende de bazı şeyler gerilemeye başladı. aslına bakarsanız daha önce başladı; bozuk insan iletişimi,kendini ifade edememe durumu,özgüven kaybı vs. ama bu olumsuz durum da daha fazla tetikledi.
insanları bir şeylere inandırmaya çalışmak,onlara bir şeyler anlatmak bir süre sonra gerçekten yorucu olmaya başlıyormuş.
eskiden oturup saatlerce tartışabileceğim konuları şimdi karşımdakine bakıp 'senin fikrin ya,anlıyorum' deyip geçistirebiliyorum.
bazen de kızmıyor değilim kendi kendime. karşımdaki andaval hiç bir sik bilmemesine rağmen konuşabiliyor,kesin yargıya varabiliyor ama ben konuya hakim olmama rağmen 'olabilir' 'böyleydi galiba' 'yapıyor olabilir' 'yanılmıyorsam ....' diye konuşup hep bir açık kapı bırakıyorum.
zira tahammülüm kalmadı.
hayatta en çok değer verdiğim kişinin ölüme yaklaştığını görmek beni benden farklı biri yapmaya götürüyor,son kitabımda ninem için bir şeyler yazmıştım.
daha iyiydi o zamanlar,belki okusam dinlerdi.
ama okumadım,pişman da değilim. şimdi o yazıda bahsettiğim çocukları vicdan rahatlatmak için çabalıyorlar,tahammülüm kalmadı ki konuşayım.
boş bakışlara kurban gidiyorum,öyle bakıyor ki seslendiğimde içim gidiyor ne anlıyor ne anlamıyor.
bi süre hastanede kalınca iyice anlıyorsun bazı şeylerin sonlu olduğunu ve kabul ediyorsun bu durumu.
mr sesleri,hemşirelerin koşuşturmaları,arkadaki hastaların inlemeleri,umursamaz doktorlar ve ölenler...
ne olacak ya? herkes ölecek işte.
öyle umursamıyorum ki artık, geçen gün ayakkabı almaya gittiğimde bir çalışan gelip samimi bir şekilde 'ya sen konya'da okuyordun değil mi kardeşim bir yerden tanıyorum seni?' diye sordu.
bende 'evet sonra bolu'ya geçtim' dedim.
halbuki konya'dan geçmedim bile ama mutlu oldu,konya hakkında konuştuk mevlana ve etli ekmek falan bir de aykut kocaman.
berberde de biri tanıdı,ben traş ediyordum seni dedi aynen dedim geçtim.
bu aralar çok rastlıyorum beni tanıyanlara (?) he deyip geçiyorum tanımasam bile.
zira tahammülüm kalmadı,bir şeyler anlatmaya.
o yüzden aylar sonra yazdım buraya.
sadece insanlara değil,kendime de kalmadı.
sınavlar,ne olacak ne edeceğiz düşüncesi zorunluluklardan kaçma çabası vs vs pekte bir şey olacağı da yok ya hayırlısı hakkımda.
